Het is doorreizen geworden. Bepalen of we doorreizen is om kwart over twee uur ‘s nachts geworden. Om één waren we weer bij de camper, wandelen met twee graden Celsius tegen de zeer harde wind in. Die stond pal op de camper. De rolstoel van Riekje moest nog opgeborgen, dat is nogal een ritueel, de elektrische wielen moeten eraf, de gewone er weer op, de rolstoel in de garage (zo heet de bergruimte bij een camper), vastsjorren, de elektrische wielen erin, zorgen dat ze niet zo staan dat er druk op de sensoren wordt uitgeoefend, en ook deze vastsjorren. Vanwege de harde wind was daarvoor de hulp van Riekje noodzakelijk. Voordeel is dan wel weer dat de zon nog redelijk hoog aan de hemel staat. Hij klimt vanaf 24:00 uur weer gestaag omhoog. Al-met-al zaten we om half twee in de camper de dag nog weer te herbeleven en te bepalen wat we morgen (lees vandaag) zouden doen. De planning was om uit een nabijgelegen dorpje op “puffin” safari te gaan. Puffin is Engels voor papagaaiduiker. Een leuke vogel met een veelkleurige snavel, en meesters in het duiken (What’s in a name). We hadden echter in de “Nordkapp Centre” een film over een dergelijke safari gezien. We vonden het na het zien van die film geen goed idee om op een wiebelig schip te klimmen om een pseudo papagaai te gaan bekijken. Dus het werd doorreizen. De kachel stond inmiddels op tien want het was erg koud. De wind huilde om de camper en het leek of we al op het schip zaten om de puffin te bezoeken zo schudde de camper.

Dus: om twee uur het bed in en … om kwart over twee er weer uit. We hebben besloten om naar het rustiger Honningsvag te rijden en daar een plekje te zoeken. Het ultieme campergebeuren hebben we ons zelf voorgehouden. Het bevalt je niet, dus starten en wegwezen. Het is al met al een rit van een uur geworden, regen en sneeuw, maar gelukkig was het niet druk (raar he). Dat is trouwens echt raar, want de toeristen worden met busladingen vanaf de Huttegrüten boten (zo schrijf je dat volgens mij, maar helemaal zeker weet ik het niet), naar de Noordkaap gebracht om, om 24:00 uur de sunset te zien.

Dat hebben we trouwens grotendeels kunnen volgen, af en toe was er wel wat bewolking maar het zakken en het rijzen hebben we goed kunnen volgen. Wat heel bijzonder is, is dat je de zon ziet dalen en een dik uur later al weer duidelijk ziet stijgen. We spraken met een Nederlands echtpaar die op die manier al twee keer eerder die week naar de Noordkaap zijn vervoerd. Telkens op de gok en in de hoop dat het weer zodanig is dat het ondergaan te zien is. Echt een hele belevenis en ook wel een beetje een mythisch gebeuren.

We hebben een lekker rustig plekje gevonden bij een Rema supermarkt voor de deur, die naar onze mening om acht uur open zou gaan, dus de wekker maar om zeven uur gezet. Dat bleek uiteindelijk niet nodig, op zondag waren ze gesloten.

We hebben dus een dag op ons schema ingehaald, we gaan niet papagaaien (euh passagieren) maar rotstekeningen bekijken in Alta, ongeveer 251 km van Honningsvag. De eerste rotstekening in de buurt van Alta is in 1950 ontdekt bij het ploegen en heet de pippistone (vanwege het poppetje met de Pipi Lankousvlechten). Sinds 1998 zijn er echter veel nieuwe rotstekeningen ontdekt. De tekeningen stammen van 5000 voor Christus tot 2000 na Christus. De vindplaatsen laten heel mooi de ontwikkelingen zien die het Noorse volk heeft doorgemaakt.

De rit naar Alta leidde over de E94 en daarna over de E6 Met een temperatuur van ongeveer 2 tot 4 graden Celsius werd de regen nogal snel (natte) sneeuw. Werkelijk een prachtige omgeving, met nog veel sneeuwresten maar ook veel bossen weer en veel rendieren. De omgeving is gevarieerder dan op de Noordkaap en heeft zo zijn eigen charme. We waren er om half vier en vonden in de buurt ee goede camping waar we nu aan de stroom staan om in ieder geval de elektrische wielen van Riekje weer op te laden voor een dagje Tromso, wat ons reisdoel is voor morgen. Al-met-al dus een hele belevenis daar op de Noordkaap en we zouden het ondanks de zeer harde wind en de koude echt niet hebben willen missen.

Morgen staan we weer in het “wild”, weliswaar op een camperplaats waar wel meer campers komen, maar niet op een camping. We weten echter niet of het in één dag te doen is, zonder veerboten is het 404, met twee veerboten is het 310. We gaan erover nadenken.

Wordt vervolgd.